نمایش‌های سنتی ایران در ایران را می‌توان به دو دسته کلی “نمایش‌های سور یا شادی آور” و “نمایش‌های سوگ” تقسیم کرد. نمایش‌های سوگ گونه‌ای از نمایش است که همان‌گونه که از نام اش پیداست به موضوعاتی نظیر سوگواری می پردازد و به تعزیت و عزاداری باز می گردد.
نمایش‌های سور در مقایسه با نوع دیگر از تنوع بیشتری برخوردار هستند و چندین شاخه و نوع دارند و با وجود اینکه همگی آنها به موضوعات شادی نظیر جشن و سرور می‌پردازند در شیوه اجرا و فرم تفاوت‌های عمده‌ای با یکدیگر دارند. از مهم‌ترین گونه‌های نمایش که در دسته نمایش‌های سور قرار می‌گیرند می‌توان به نوروزخوانی، بقال بازی، کوسه برنشین، تخت حوضی و سیاه بازی اشاره کرد.
مهم‌ترین ویژگی نمایش های ایران که سبب ماندگاری و تداوم آنها در طول تاریخ شده‌است این است که در اکثر نمایش ها ارتباط دوطرفه‌ای میان تماشاچی و اجرا کنندگان وجود دارد و برخلاف درام در برخی مناطق است که کاملا از تماشگران جدا است؛ این خصلت نمایش های ایرانی با صراحت لهجه و جذابیت بالایی همراه است. از دیگر ویژگی های اساسی این‌گونه نمایش‌ها این است که تمام اقشار و طبقات اجتماعی را در بر میگیرد و مختص طبقه مرفه نیست.
و این امر سبب شده که میان عموم مردم از محبوبیت بالایی برخوردار باشند، در فرایند اجرای این نمایش ها از تمام گروه های مردمی استفاده می‌شده و حتی گاهی از زبان انتقادی و نیش و کنایه استفاده می‌شده است. شناخته‌ترین شخصیت از میان این نمایش‌ها بدون شک شخصیت “سیاه” از نمایش سیاه‌بازی است، او که بازتابی از جامعه خود است با همان صراحت و طنزی که اغلب نمایش‌های سور در خود دارند با حاکمیت و ظلم و استبداد مبارزه می کند و آن را به انتقاد می‌کشد.
طراحی و تولید این گونه نمایش ها در آراب به این صورت انجام میگیرد
1-……..